Bon bini dushi’s op mijn reisverslag,

Het is nog maar even geleden, maar ik zie mij zelf zo weer op schiphol staan. Mijn eerste verre reis ging beginnen. Het is vandaag precies twee weken geleden dat ik mijn eerste stap op het eiland zette. Een eiland met ontzettend mooie stranden en resorts, maar tegelijkertijd armoede en criminaliteit. Een eiland waar ik in deze twee weken veel aan heb moeten wennen, maar waar ik nu ook heerlijk kan genieten op de witte stranden.

De afgelopen tijd is het mij nog niet gelukt om een verhaal op papier te krijgen. De warmte duwt mij ieder vrij moment gewoon naar het strand. Maar nu vond ik het toch echt wel een keer nodig om wat van mij te laten horen. Laat ik bij het begin beginnen.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen met mijn veelste zware koffer vloog de tijd. Afscheid nemen, inchecken, nogmaals afscheid nemen, spanning en sensatie of ik de douane wel doorkwam en toen eindelijk boarden. De vliegreis verliep prima. Na een aantal films, pogingen tot slapen en vele maaltijden verder landden we op Hato, het vliegveld in Curaçao. Ik keek meteen mijn ogen uit. Toen eenmaal de deur van het vliegtuig open ging kreeg ik een flinke klap in mijn gezicht. Het was WAARRUUUUM, niet normaal. Na even wachtten en wennen aan de warmte werden we opgehaald door onze huisbaas. Hij zag er totaaal anders uit dan ik verwachtte. Knettergek, maar een man met een klein hartje. Daar zitten we wel goed. In de auto naar huis kwam er ergens ver in mijn hoofd op waar ik aan begonnen was, en toen we eenmaal bij ons huis aangekomen waren, kreeg ik een dipje. Waarom wilde ik ook alweer graag vier maanden naar Curaçao?? Wat ik zag was totaaal niet wat ik mij van Curaçao voorstelde. Ik zag geen mooie witte stranden en palmbomen, maar krotten en armoede. Gelukkig was ik niet de enige en deelden we met de meiden hetzelfde gevoel. Ons huis was bloedheet en stonk ontzettend. Na een flinke schoonmaakbeurt en 5 liter zweet te zijn verloren kwam er een antiliaanse vrouw bij ons thuis om een auto te verhuren. De auto deed het prima zei ze en we konden voor een mooi prijsje bij haar deze auto huren. Echter bleek al na een paar dagen dat de uitlaat los hing, de versnelling niet in zijn één wilde en de auto geen enkele vering heeft waardoor bij elke drempel bijna stil moeten staan. Maar hij rijdt en brengt ons (tot nu toe) nog overal naar toe. Maar een nieuwe zou geen overbodige luxe zijn ;)

Onze eerste dag hadden we een flinke jetlag. Het tijdsverschil met Nederland is zes uur en aangezien wij terug in de tijd vlogen (jaaajaa supervet) duurde onze dag zes uur langer. Ik wilde die avond zo lang mogelijk opblijven om snel van die jetlag af te komen maar al gauw kon ik mijn ogen niet meer open houden. Eenmaal in bed was slapen nog moeilijker dan ik dacht vanwege de warmte. Toen ik de volgende ochtend wakker werd waren mijn benen vergelijkbaar met de himalaya, zoveel muggenbulten. Na een goed ontbijtje en al onze spulletje een plekje te hebben gegeven zijn we op zoek gegaan naar het mooie aan het eiland. Ver zoeken hoefden we niet want nog geen 300 meter verderop is de blauwe zee. We reden richting het strand en ik keek mijn ogen uit (in positieve zin) Wat was het water blauw en het strand wit, en dan heb ik het nog niet over de palmbomen. Het uitzicht was geweldig. Dit hadden wij echt even nodig. Die gedachte wat ik hier deed van de dag ervoor was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was heeeerlijk op het strand. Het was nog steeds erg warm maar de wind op het strand maakt dat het echt prima vertoeven is. Wat hebben we genoten (en genieten we nog iedere dag). Die avond gingen we met zijn allen (de meiden) uit eten in Punda. We hadden van onze huisgenoten een leuk adresje gekregen wat heel makkelijk te vinden was. Dat kon niet fout gaan. Je raadt het natuurlijk al!! Wij kwamen aan de andere kant van het eiland uit, maarrrr de aanhouder wint. Na een sightseeing in het donker hebben we het gevonden en heerlijk gegeten.

Na een paar dagen wennen, bijkomen, het uitgaansleven verkennen, nog meer uitrusten en genieten, was onze eerste stagedag aangebroken. We hadden inmiddels al veel rondgereden op het eiland maar weer kregen wij het voor elkaar om te verdwalen. Na een aantal rondje gereden te hebben besloten we voor het stoplicht de weg te vragen aan de auto die naast ons stond. Deze man kon ons moeilijk de weg uitleggen in het Nederlands, maar seinde toen het stoplicht op groen ging dat we achter hem aan moesten rijden. En daar gingen we, richting onze school (hoopten wij). We leken totaal uit de richting te zijn, maar hebben het uiteindelijk gevonden.

Op de school waar wij therapie gaan geven en waar wij onze minor-opdracht uit gaan voeren, werden wij hartelijk ontvangen. De directrice was ontzettend blij met onze komst en we werden direct voorgesteld aan de docenten en kinderen. De school heeft naast reguliere lessen weinig therapie-ondersteuning voor de kinderen. De problematiek is er echter niet minder om dan in Nederland. Die week daarop zijn we begonnen met observeren en al gauw werd zichtbaar waarom de docenten zo blij zijn dat wij ze komen helpen. We hebben in overleg met de docenten bepaald welke kinderen therapie van ons zullen krijgen en zijn deze week gestart met de intake gesprekken.
Dit viel mij echt erg tegen vanwege de verschillende talen. Het lukt mij maar niet om dat papiaments onder de knie te krijgen en veel kinderen kunnen geen Nederlands waardoor de communicatie soms stroef verloopt. Ondanks de problemen van de kinderen zijn het stuk voor stuk schatjes en worden we iedere ochtend plat geknuffeld door de kinderen. Kortom een zeer gemoedelijke school waar wij ons de komende vier maanden niet hoeven te vervelen.

De scholen hier beginnen eerder dan in Nederland, maar stoppen ook eerder vanwege de warmte. Ideaal want wij zijn iedere dag om half één weer klaar en kunnen dan een heerlijke duik in het water nemen en als het weer een beetje is afgekoeld (echt afkoelen doet het hier niet, want ‘s nachts is het ook 27 graden) een potje beachvolleyen.

Nou ben ik nog een ding van het leven hier vergeten, en niet de minst belangrijke namelijk het uitgaansleven. Ik heb nog nooit zoveeeeel gedanst in twee weken. Het is hier iedere avond ergens anders feest en overal wordt flink gedanst, tot spierpijn aan toe. Het lijkt alsof de antilianen gemaakt zijn om te dansen. En jaa ook ik heb er aan moeten geloven om een dansje te wagen met een local. Zelfs mijn heupjes kwamen in beweging :D

Nouu dit waren in vogelvlucht mijn eerste weken. Genoeg verteld, het is tijd voor weeeekend!

Tot mijn volgende verhaal ;)

Ayooooooooo