A December to remember!

Hallo allemaal,

Ik weet niet waar ik moet beginnen, ik heb de afgelopen tijd zoveeeel leuke dingen gedaan. Laat ik dan maar beginnen waar ik ben geëindigd. Vlak na mijn vorige blog kwamen mijn vriendinnetjes aan op het eiland. Ik kon tot ik ze in levende lijve zag en in hen armen vloog niet beseffen dat ze echt kwamen. Ik kan het haast niet beschrijven maar het is alsof het niet echt is. Echter was dit gevoel maar van korte duur want al snel was het alsof ze nooit weg zijn geweest. Ze kwamen ’s avonds in het donker aan en wisten niet wat ze meemaakten haha (dat kwam me bekend voor). We hebben die avond lekker gegeten, bijgekletst en gebubbeld in de hottub. De volgende dag heb ik de rode zon-aanbiddende kreeftjes op het strand opgezocht. Ze snakten zo naar ieder zonnestraaltje dat ze flink verbrand zijn die dag. ’s Avonds (sinterklaasavond) zijn we lekker uit eten geweest waar de zwarte pieten en de sint nog even op bezoek kwamen. Zo swingend als altijd gaven ze nog even een showtje weg en zijn we nog met ze op de foto geweest. Een beter sinterklaaskado kon ik niet krijgen dan deze avond met de meiden te vieren. Vanaf zondag hebben we een auto gehuurd en heb ik ze zoveel mogelijk van het eiland laten zien in korte tijd. We hebben echt mooie dingen gezien, en ook al had ik al veel gezien, is het nog leuker om dit met anderen te delen. We begonnen bij Boka Shete, een natuurgebied met hele mooie baaien. Dat blijft ontzettend mooi, hoe vaak ook. Hahha bijzonder was ook dat zij het eerste moment mee mochten maken dat ik het koud heb gehad op het eiland. Ik werd er meteen weer aan herinnerd waarom ik ook alweer naar Curaçao was vertrokken. De volgende dag moest ik helaas gewoon naar stage, maar daarna zijn we weer gauw naar het strand gereden. ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij een erg leuk restaurantje waar toevallig de hele avond werd getango-danst. Ik keek mijn ogen uit, wat waren zij goed. En natuurlijk, terwijl ik rustig zat te eten werd mij gevraagd een dansje te wagen. Ik als dance-master (euhuum) wist niet hoe snel ik dit idee moest af slaan. Echter waren mijn vriendinnetjes niet zo vriendelijk om mijn plaats in te nemen en heb ik het lef uit mijn linkerteen gehaald (en eerst nog gauw een paar wijntjes gedronken) om de dansvloer op te gaan. Natuurlijk moest dit historische moment gefilmd worden, want jaaajaa anders gelooft niemand het. En daar ging ik met mijn fantastisch gespierde danspartner. Hij zei; ‘Close your eyes and feel the dance’, en daar ging ik haha doodeng. Maar al zeg ik het zelf, ik had het rampzaliger verwacht. En verrek.. Toen de dans klaar was en het moment kwam dat ik eindelijk mijn eigen dans kunsten kon zien, viel Esthers telefoon uit en was het filmpje weg. En nou denken jullie vast dat ik het allemaal verzonnen heb omdat het bewijs verdwenen is, maar nee hoor het bewijs zit opgeslagen in mijn lichaam hahahaha;D Natuurlijk baal ik er nog erg van dat mijn lotgenoten mij niet hebben gesteund en ook een dansje hebben gewaagd, maar ik krijg ze nog wel.
De volgende dag ben ik eerst weer naar stage geweest en hebben we vervolgens lekker aan een zwembad aan de zeerand gelegen, heerlijk geluncht en ’s avonds naar Cabana geweest, een feest wat iedere woensdag avond erg leuk is, met een live bandje en goede sfeer. De donderdag had ik vrij genomen van stage en hebben we een aantal erg mooie stranden op het eiland bezocht, met een tussenstop bij de flamingo’s. ’s Avonds hebben we lekker in Willemstad gegeten samen met Loesje en Mijke. Ook hebben we de kerstverlichte pondjesbrug nog even goed bekeken. Curaçao heeft inmiddels al een heleboel kerstverlichting gekregen, erg leuk! Ik begin steeds meer in de kerstsfeer te komen, hoewel het met momenten onwerkelijk blijft. Het is zo gek dat we kerstliedjes meebleren in de auto terwijl je door de woestijn lijkt te rijden en de zon vollebak schijnt. De volgende dag moesten wij erruuug vroeg (Lees 6 uur) op staan, en dat in je vakantie. Maar het was het helemaal waard. We zijn die dag naar Klein Curaçao geweest, een klein onbewoond eilandje tussen Curaçao en Bonaire. Hier was ik zelf ook nog niet geweest. We vaarden ’s ochtends vroeg weg over de ruwe zee. De boot ging als een gek te keer. Lopen leek onmogelijk. Ik kwam aan de praat met de mensen van de boot en mocht nog even bij de kapitein zitten, waar het uitzicht erg mooi was (en het schommelen gelukkig wat minder). Het verbaasd me ook iedere keer weer hoeveel Nederlanders hier op het eiland zijn gaan wonen. Ook de kapitein was enkele jaren terug met heel zijn gezin deze kant op gekomen. Eenmaal aangekomen op het eiland met zijn witte stranden en fel blauwe zee stond daar een lekker ontbijtje voor ons klaar. Op het eiland is niets meer dan zand, water, een scheepswrak en een vuurtoren, wat we allemaal bekeken hebben. We hebben heerlijk genoten in en om het water en tegen de middag stond er een heerlijke BBQ op ons te wachten. We zijn nog op zoek geweest naar schildpadden die je moet tegenkomen in het water maar dat was ons niet gegund. Wel hebben we weer een heleboel mooie vissen gezien. Nog steeds zie ik iedere keer weer nieuwe en raak ik niet uit gesnorkeld. Toen we aankwamen met de boot zagen we een schildpad zwemmen en toen we weer weg vaarden ook, maar helaas niet onder water. De terugweg op de boot hadden wij een VIP plek weten te bemachtigen. We zaten op het puntje van het dek en konden heerlijk van het ‘eind-van-de-middag’-zonnetje genieten. Het was toen al zo’n heerlijke dag waar ik zo van aan het genieten was. Ik zei nog mijn dag zou helemaal compleet zijn als we nog dolfijnen tegenkomen. En verrek terwijl ik lag te genieten zag ik in mijn ooghoek iets omhoog springen. Ik schreeuw het uit dat ik een dolfijn zag en iedereen keek me aan alsof ik gek was. Maar gelukkig kwamen ze daarna, een stuk of tien met onze boot mee zwemmen. Het was echt geweldig om te zien. Het maakte de dag helemaal compleet. We hebben zo genoten, echt een fantastische afsluiter van een geweldige week met de meiden. Want helaas moesten ze die dag daarna weer in het vliegtuig stappen terug naar Nederland, waar het gruwelijk koud is heb ik vernomen. Ik zie er echt tegenop om straks uit te stappen in een koud Nederlandje en nog drie maanden te moeten wachten voordat het weer voorjaar is. De kou heb ik zo niet gemist.

Morgen is onze laatste stagedag alweer aangebroken en gaan we met heel de school kerst vieren. Het schijnt hier een groot eetfestijn te zijn en we hebben gezien dat de kinderen druk aan het oefenen zijn voor optredens. Ik ben erg benieuwd!! De afgelopen weken hebben we met de kindjes in therapie afgesloten en alvast een beetje afscheid genomen. Dat gaat hier ook voor de een makkelijker dan de ander. Sommige kinderen begrijpen niet dat wij ook weer weggaan en hebben hier vanwege hun problematiek dan ook erg veel moeite mee. Dat vind ik soms wel lastig om te zien. Een van de kinderen vraagt al twee weken lang iedere dag wanneer ik nou naar ‘neverland’ ga en vooral wanneer ik dan weer terug kom. Die zal ik dan liefste gewoon meenemen die kindjes haha.

Onze laatste drie weekjes breken dus gauw aan. Het zullen hele gekke weken worden met de feestdagen, waarin ik iedereen ook erg ga missen verwacht ik. Maar vast ook te gekke weken om niet gauw te vergeten. Ons motto is dan ook; Let’s make it a December to remember. En tot nu toe is dat al goed gelukt! Er staan nog een heleboel leuke dingen op de planning, zoals een tripje naar Bonaire, wakeboarden, berg beklimmen, leuke feestjes, nieuwjaarsduik en een heleboel dingen van het eiland zien. Dat gaat vast helemaal goed komen dus.

Ik wens jullie allemaal niets minder. Make it a a december to remember together.

Hele fijne feestdagen en alvast een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst! Enjoy.

Heel veel liefs Lotte xxxxxxxxxxxxxx

De tijd vliegt hard… en ik vlieg straks ook!

Het wordt steeds moeilijker om mijzelf iedere keer achter mijn laptop te zetten om een verhaal te typen. En wees gerust dat is geen slecht teken. Ik heb het heel erg naar mijn zin en krijg het spaans benauwd bij het idee dat we nog maar 3 weken stage hebben en dus het eind van de tijd hier ook al in zicht is. En ik wil nog zoveel dingen doen en zien hier! Aan de andere kant vind ik het heel erg leuk en fijn om in Nederland alle lieve mensen om mij heen weer te zien. Een beetje een dubbel gevoel dus.

Maar ik zal jullie weer eens even op de hoogte brengen van mijn leventje hier de laatste weken ;)
Gelukkig ben ik na mijn vorige reisverslag gauw opgeknapt en heb daarom weer leuke dingen kunnen doen. Zoals ik al vertelde is er een heleboel bezoek op het eiland geweest. Ik ben een dagje en nachtje met Inge mee geweest bij haar ouders op het resort logeren. Nooit geweten dat het zoooo fijn is om weer een beetje luxe om je heen te hebben, een lekkere warme douche, lekker eten en als klapper op de vuurpijl een heeerlijk bed met dekens. Voor het eerst sinds mijn verblijf hier heb ik in een bed geslapen ONDER de dekens MET airco. Het was zooo fijn. Zo gelukkig als een klein kind was is. Wat heb ik heerlijk geslapen.

De volgende dag volgde ons bezoekje bij Evie haar ouders die overnachtten op hetzelfde resort als mijn vriendinnetjes straks. Een perfecte gelegenheid om vast live research te doen dus. Zij weten nu in ieder geval waar ze terecht komen dus. Die dag hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen van het resort en ’s avonds lekker gegeten. Ouders komen en ouders gaan, het is zo gek en het gaat zo snel. Voordat ik het wist stonden we ze weer uit te zwaaien.

Toen de ouders van inge eenmaal in het vliegtuig zaten hebben wij de auto gepakt en zijn richting het noord oosten van het eiland gereden. Ik vond het helemaal geweldig. We reden en we reden, zagen supermooie dingen en kwamen in de middle of nowhere uit. Ik was zo nieuwsgierig achter elke bocht of smal paadje wat daar voor moois achter zat, dat op een gegeven moment Inge mij moest helpen herinneren dat we maar met zijn tweeën waren en misschien wat meer voorzichtig moesten doen, want als we bv een lekke band kregen dan stonden we daar.. Het was allemaal zo mooi dat ik alles wilde zien. Op dat moment besefte ik me ook ineens dat ik toch meer op papa lijk dan ik ooit heb geweten. Vroeger vond ik het doodeng als papa weer een weggetje in reed waar je eigenlijk niet kon rijden en dwars door de bush ging. En nu was ik degene die de onbegaanbare weggetjes trotseerde en dwars door de cactussen en rotsen reed. Maar het heeft mooie plaatjes en herinneringen opgeleverd. Uit eindelijk kwamen we bij een baaitje aan waar je wel kon zwemmen. Bij alle andere plekken was het water zo ruig dat het meters boven de kust uit kwam. Het was een baai die er totaal anders uitzag dan wat ik tot nu toe kende van Curaçao. Het leek op een meer tussen grote rotskanten. Er werd gesurft en er was de mogelijkheid om te kitesurfen. Er was van allemaal steigerhout een soort verblijf of buitenhuis gebouwd waar mensen gezellig een biertje zaten te drinken. We kwamen met deze mensen aan de praat en hebben tot de zonsondergang met ze zitten kletsen. Echt zo mooi wat ze daar van eigenlijk troep hebben opgezet. Het was een bijzondere mega relaxte sfeer en ontzettend gastvrije en leuke mensen. Met als resultaat een surf en wakeboard afspraak.

De week erop is er veel slecht weer geweest. De regen kwam soms met bakken uit de lucht. De naweeën van Chikungunya waren deze week ook met momenten nog goed voelbaar (en helaas kan dit nog een jaar duren) maar het trekt ook zo weer weg. Ook kwam in deze week Sinterklaas en zijn pieten aan op Curaçao. Dat is hier een hele happening. Het mooie vind ik ook dat heel die pietendiscussie hier niet bestaat, en dat in het land waar juist de slavernij ontzettend heftig is geweest. De mensen genieten hier van het feest en gunnen de kinderen een leuke Sinterklaastijd. Wij zijn dan natuurlijk ook naar de intocht geweest. We hoorden dat Sinterklaas stipt om acht uur aankwam en dat het verstandig was om er al om 7 uur te gaan staan. Wij deden dat dus braaf en zaten in de stromende regen sinterklaas op te wachten. Helaas kwam hij pas om kwart voor tien. Je begrijpt vast dat de lol er dan een beetje af is, maar de sint en zijn pieten kwamen zo swingend binnen dat ik dat al gauw vergeten was. De pieten hier hebben ook van allerlei kleuren en lijken best op de ‘Nederlandse’ pieten maar er is een groot verschil: alles aan deze pieten swingt, zingt en maakt muziek. En heel het publiek, met name de kleinsten doen keihard mee. Overal waar je komt zijn de pieten ook. Ik heb al een aantal dansjes en foto’s met ze gemaakt. Op facebook staat een filmpje waar je kan zien hoe de pietjes hier zijn.

Verder hebben we weer een aantal strandjes bezocht en heb ik op de mooiste plek tot nu toe gesnorkeld. Samen met Loes lagen we een dik uur in het water tussen de vissen. Ze zwommen net niet tussen mijn tenen door. Je raakt hier gewoon niet uitgekeken. Weer hebben we nieuwe vissen gezien.
Ook ben ik voor het eerst in mijn leven naar het Casino geweest. Ik keek mijn ogen uit naar al die gokverslaafde mensen. Maar toch moest ik ook even en gokje wagen. Ik besloot met Loes voor max 25 gulden te spelen met als doel het meer te maken haha. En daar gingen jut en jul, tussen allemaal mensen die speelden met honderden gulden en stapels fiches. Maaaarr.. we gingen met meer dan het dubbele weer naar huis + een aantal gratis drankjes want dat blijkt hier dus gratis te zijn in het casino. Daarna zijn we nog even naar een strandfeestje geweest waar bijna niemand was. Toch was het ontzettend gezellig en hebben we met bijna iedereen daar kennis gemaakt en gekletst. Het cultuurverschil is dan ook weer iets waar je niet over uit raakt gepraat. Een super leuke avond dus weer.

De laatste dagen zijn Inge en ik wat drukker bezig met onze schoolopdrachten. Ik begin de cultuur ook steeds beter te begrijpen. Toch blijft het ook lastig om aan te zien. De meeste hulp die wij en andere therapeuten hier op het eiland bieden lijkt maar van korte duur te zijn. Het is dweilen met de kraan open, door de sterkte cultuur die zomaar niet te doorbreken is. Dit maakt onze schoolopdracht ook erg complex. Maar het einde van onze stage is in zicht en dat betekent dat de deadline van onze schoolopdracht ook steeds dichter bij komt. Even flink bikkelen dus en dan hopen dat ons product volgende week bijna af is, want……… dan komen mijn vriendinnetjes!!! Ik heb er zo ontzettend veel zin in om hun het eiland te laten zien en samen te gaan genieten van alle dushi dingen hier op Curaçao.

Afgelopen week ben ik een keer met Mijke wezen sporten. Dat is ook echt iets wat ik enorm mis hier. Lekker even kunnen sporten of hardlopen (als het geen 30 graden is). Het was zo fijn! En als klap op de vuurpijl (jaa alweeer) daarna een schone en warme stortdouche. Vervolgens hebben we voor de zoveelste keer genoten van de mooie zonsondergang op het strand en zijn we daarna op bezoek geweest bij Loesje en haar ouders en zusje. We gingen uit eten op het resort waar ze een heerlijk BBQ buffet hadden. Wederom een heerlijke en gezellige avond!

En langzamerhand ben ik dan bij vandaag aangekomen. Het is weeeekend! Vast weer een weekend met een paar leuke strandfeestjes en morgen full moon party. Dat gaat dus helemaal goedkomen. Dan volgende week nog een paar daagjes stage en dan kan ik eindelijk de meiden in hun armen vliegen wanneer ze met beide benen op Curaçaose bodem staan.

Allemaal een hele fijne sinterklaasavond alvast, en tot over een 5,5 week!

Ziek, zwak, misselijk en genieten!

Bon nochi lieve blog lezers en lezeressen,

Het werd alweer tijd om weer eens een blog te schrijven om jullie op de hoogte te houden van mijn leventje hier. Ik kan jullie vertellen, momenteel is daar niet veel aan. Ik lig al bijna een week ziek op de bank, dan zou je denken dé perfecte gelegenheid om een blog te typen, maar zelfs daar had ik tot aan nu geen kracht voor. Zoals ik al vertelde hebben we enorm veel last van muggen hier. Helaas zitten daar ook muggen tussen die alleen overdag steken en een virus overdragen, Chikungunya, en dat vonden ze leuk om ook aan mij te geven. Met als gevolg dat ik een aantal dagen niet of nauwelijks kon lopen, praten, zitten, kortom alleen kon slapen, samen met nog 8 anderen hier in huis. De symptomen zijn gewrichtspijn, hoge koorts, huiduitslag en hoofdpijn. En geloof me, je hebt mazzel als je er een minder hebt. Hier op het eiland zijn ze bang voor het virus. Er wordt verwacht dat hethalve eiland ziek zal worden omdat nu het regenseizoen is de muggen eitjes zouden leggen en er wel eens een plaag kan ontstaan.Maar laten we het beste hopen.Volgensmij weet ik nu hoe je je voelt als je ouder wordt, niets ging en gaat meer vanzelf. Echt bizar hoe ons huis van een studentenhuis ineens veranderd leek in een bejaardentehuis. Hopelijk knap ik met liters water en vitaminepillen (meer kan je niet doen) snel weer op. Wees maar niet bang, ik ga jullie niet alleen vertellen hoe zielig ik wel niet ben haha ;P Ik heb ook nog leuke dingen gedaan voordat ik ziek werd.

Vorige week kwam Karlijn een vriendin van Loesje hier op het eiland. We zijn toen heerlijk naar het strand geweest en hebben weer veel gesnorkeld. Ze had haar GoPro meegenomen waar wij de grootste lol mee hebben gehad. We hebben zo’n zeshonderd foto’s gemaakt in het water, bij grotten en op het strand. We konden niet wachten om ze te gaan bekijken, maar wat bleek.. Er zijn er nog geen tien gelukt hahah. Vrouwen en techniek. Hij stond blijkbaar niet goed ingesteld. Maarrr… niet getreurd. Loesje heeft er ook een aangeschaft dus er volgen vast nog meer onderwater foto’s.

Op stage gaat alles zijn gangetje. Twee weken terug hadden we een vergadering op stage waarin wij moesten gaan vertellen wat wij tot nu toe gedaan hebben op de school en wat we merken bij de kinderen. Alleen was Inge deze dag ziek dus stond ik er alleen voor. Een beetje spannend was het wel, maar het ging keigoed en de docenten waren erg enthousiast over wat ik vertelde. Het leek alsof ze begonnen te snappen wat de kinderen bij ons leren en waarom de therapie zo belangrijk kan zijn voor de kinderen. Het kwartje begon te vallen. Afgelopen week zijn we met de oudste kinderen van de school naar het Sea Aquarium geweest, een soort mini dolfinarium. De kinderen vonden het erg leuk. Maar zoals dat bij pubers hoort vonden de oudste kinderen het leuk om vooral te doen wat niet was toegestaan. De manager moest er aan te pas komen omdat de kinderen aan het glas zaten en hun handen in de bak met baby haaitjes stopten. Het is hier zeer uniek dat de kinderen op excursie gaan want daar is eigenlijk geen geld voor, maar door een bepaald fonds konden zij toch een dagje weg. De kinderen hebben genoten en wij ook. Ik zou jullie graag foto’s laten zien van de school en de kinderen maar om privacyredenen is dat niet toegestaan.

Voordat we ziek werden is het ons eindelijk gelukt om regelmatig te gaan hardlopen. Ik ben nog steeds van mening dat het daar hier te warm voor is, maar een beetje beweging is goed voor de mens ;) Een voordeel van hardlopen hier is de geweldig mooie zonsondergang aan het strand. Ik kijk mijn ogen uit tijdens het hardlopen, zooooo mooi! Ik overweeg nog om een camera mee te nemen om het vast te leggen, maar ik ben bang dat ik dan zonder camera terug kom..

Ook zijn we afgelopen week naar Kura Hulanda geweest, ook wel het slavenmuseum genoemd. We hadden hier heel veel van verwacht omdat onze huisgenootjes al waren geweest en ontzettend enthousiast waren. Wij hadden een schat van een gids. Een echte Antilliaanse vrouw, alleen had ze erg veel moeite met de uitspraak van de Nederlandse taal. We konden haar hierdoor nauwelijks verstaan wat echt jammer was. Het stuk over de slavernij vond ik erg interessant, maar ik moest soms invullen wat ze nou zei. Het viel een klein beetje tegen dus. Toen we thuis kwamen kregen we plotseling te horen dat er een nieuwe jongen bij ons in het appartement kwam. Wij zijn met zijn vieren maar zitten in een zes-persoonsappartement waardoor onze huisbaas dacht die kan daar mooi bij in. Het was even wennen maar het valt reuze mee om ons appartement met een man meer te delen. Later die dag gingen we naar Boka Shete een natuurpark met gigantisch mooi uitzicht. Er zijn allemaal, rotsen, kliffen en je kijkt continu op de wilde zee. Het is daar echt prachtig. Een van de uitzichtpunten heette Boka Pistol. Hier knalden de golven zo hard op de kant dat al het water omhoog spatte. Echt heel gaaf om te zien. We hebben superveel foto’s gemaakt, waarvan er ook al een aantal op Facebook staan.

Inmiddels zijn er van de andere meiden ook al wat visite aangekomen op het eiland en zal het de komende weken blijven komen en gaan met visite. Erg leuk allemaal ;) Maar het allerleukste is dat mijn vriendinnetjes dit weekend met het goede nieuws kwamen dat zij hoogstwaarschijnlijk over een maandje deze kant op komen! Aaaaaaaaaaaaaaaaaah suuuuuperleuuuk! Ik heb er nu al zin in!!

Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes! Ik vind het heel erg fijn om wat van jullie in Nederland te horen en lezen. Zo hoef ik jullie allemaal wat minder te missen en blijf ik op de hoogte van het laatste nieuws ;)

De tijd vliegt..

Inmiddels zijn we alweer bijna zes weken op het eiland, en ik verveel me nog steeds niet. Ik moet zeggen het gaat zelfs wennen. Het is alsof we al heel lang hier wonen, maar tegelijkertijd als de dag van gisteren dat ik op het eiland aankwam. Het gaat allemaal zo snel. Ik kan zeggen dat ik nu goed gewend ben op dit toch ook wel heel erg mooie eiland. De warmte blijft warm, maar ik kan er wat beter mee omgaan. Zwemmen is het beste medicijn! Iedere keer als ik een foto vanuit Nederland op facebook zie of aan het skypen ben, vind ik het raar dat iedereen dikke kleren aan heeft, terwijl ik het hier niet uit houd in meer dan een shirt en een broekje. Ik had een heleboel vestjes en andere kleding mee voor als het af zou koelen maar ik heb nog niets aan gehad dat langer is mijn schouders en mijn laken op bed is zelfs overbodig. Je leeft echt in een totaal andere wereld. Wat ik wel jammer vindt is het tijdsverschil. Je bent sowieso duizenden kilometers ver weg, maar je leeft ook echt langs elkaar heen omdat jullie in Nederland slapen wanneer ik wakker ben of ik slaap of op stage ben wanneer jullie wakker zijn. Erg lastig dus. Maar los van dat gaat alles goed hier.

Omdat sommigen zich afvragen of wij ook nog wat ‘nuttigs’ doen (lees stage) hier op het eiland, zal ik daar eerst eens wat over vertellen. Na de individuele intakes met de kindjes zijn wij gestart met de sessies. Alle kinderen zijn heel erg enthousiast, zelfs de bijna-pubers. Wanneer we in de klas komen om een van de kinderen te komen halen, zitten alle kinderen met hun handen omhoog; Juf, juf, kies mij, mag ik meee!? Erg leuk om te zien hoe enthousiast ze zijn, maar ook sneu voor de kinderen die niet aan bod komen. Twee weken geleden was het op de school ‘simam di Kultura’, de week van de cultuur. De hele week stond in het teken van vroeger, met allemaal leuke spelletjes, een heleboel typisch Curaçao’s eten en een verhalenvertellende muziekmaker. Die man was echt geweldig. Hij was ontzettend dik, maar kon vertellen en muziek spelen. Het was jammer dat ik nog niet alles kon verstaan, maar helaas kon ik wel begrijpen dat wij naar voren moesten komen om deze meneer te ondersteunen met onze danskunsten. We hebben dus voor heel de school gedanst, en geweldig dat de kinderen het vonden hahaha. Na deze week therapie geven aan de kinderen hadden we al weer vakantie. Heerlijk!! En deze week zijn we weer verder gegaan met het geven van therapie en hebben we een aantal super leuke en leerzame sessies met de kinderen gehad.

In de vakantie was een van de meiden jarig en zijn we naar het westpunt gereden waar erg mooie stranden zijn. Onderweg kwamen we nog flamingo’s tegen, die we natuurlijk even bewonderd hebben. We hebben een heerlijke dag genoten op het strand. Zwemmen, snorkelen, zonnen en lekker gegeten. Op het strand werden we heel de tijd omsingeld door leguanen, waar ik bij aankomst op het eiland nog erg bang voor was. Schijnbaar doen ze helemaal niets als je ze met rust laat. Plotseling zag ik een leguaan bovenop een man lopen, hij lokte ze met eten. Loesje, onze held heeft het ook nog geprobeerd en heeft het beest(je) over haar heen laten lopen. Toen we aan het eten waren, kwam er precies een boot met mariniers aanvaren, die onze jarige even flink de lucht in hebben gegooid. Wat zal zij zich jarig hebben gevoeld haha ;)

Gister zijn we naar de grote knip en kleine knip gereden, twee stranden waar de lokale bevolking vaak een hele dag heen gaat om te genieten op het strand en heerlijk te bbq’en. Het zijn echt geweldig mooie witte stranden met een lichtblauwe zee. Ik kan me hier uren vermaken met snorkelen en in het water drijven. Gister hadden we de onderwatercamera mee en was ik helemaal in mijn element. We snorkelden naar de rotsen waar veel vissen zaten, toen ik mij wilde omdraaien onder water en de meiden een supermooie vis wilde aanwijzen, zwom er op een paar centimeter langs mijn duikbril een mega enge vis langs. Het was een langwerpige, lange vis met een spitse bek die op een haai leek. Ik schrok me natuurlijk helemaal rot en gilde het uit door die snorkel, wat er erg grappig uit heeft moeten zien want toen ik met mn hoofd boven water kwam lagen alle locals in een scheur. Maarrrrr.. ze geloven het of niet ik heb de vis na mijn gil nog wel op de foto kunnen krijgen, dus ik heb bewijs.
En dat was nog niet alles. Toen we naar een strandje verderop gingen kwam ik een schildpad tegen toen ik aan het snorkelen was, twee keer zelfs. Ik ben hele stukken achter ze aan gezwommen. Echt mooie dieren en een supergave ervaring om ze van zo dichtbij te hebben gezien. En tot slot zijn we die avond naar de poolparty geweest van de amerikanen die we (alweer) tegen kwamen op het strand. We hadden een groot feest verwacht maar waren bijna de enige in een mega luxe groot huis. Het was gezellig, maar al dat snorkelen die dag had me helemaal gesloopt. Dus ik ben op tijd naar huis gegaan en heb heerlijk geslapen.

Vandaag een lekker rustig dagje, terwijl de meiden vol spanning naar de voetbal kijken. En dan vanavond weer gezellig dansen met z’n allen!

Zoals jullie hebben kunnen lezen vermaak ik mij hier wel, maar toch mis ik Nederland en vooral alle lieve mensen ook wel echt soms hoor. Ik hoop dat jullie het ook allemaal naar jullie zin hebben daar en genieten van de warmste 18 oktober ooit ;) (ook voor mij haha)

Liefs Lotte

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Lotte

De eerste weken

Bon bini dushi’s op mijn reisverslag,

Het is nog maar even geleden, maar ik zie mij zelf zo weer op schiphol staan. Mijn eerste verre reis ging beginnen. Het is vandaag precies twee weken geleden dat ik mijn eerste stap op het eiland zette. Een eiland met ontzettend mooie stranden en resorts, maar tegelijkertijd armoede en criminaliteit. Een eiland waar ik in deze twee weken veel aan heb moeten wennen, maar waar ik nu ook heerlijk kan genieten op de witte stranden.

De afgelopen tijd is het mij nog niet gelukt om een verhaal op papier te krijgen. De warmte duwt mij ieder vrij moment gewoon naar het strand. Maar nu vond ik het toch echt wel een keer nodig om wat van mij te laten horen. Laat ik bij het begin beginnen.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen met mijn veelste zware koffer vloog de tijd. Afscheid nemen, inchecken, nogmaals afscheid nemen, spanning en sensatie of ik de douane wel doorkwam en toen eindelijk boarden. De vliegreis verliep prima. Na een aantal films, pogingen tot slapen en vele maaltijden verder landden we op Hato, het vliegveld in Curaçao. Ik keek meteen mijn ogen uit. Toen eenmaal de deur van het vliegtuig open ging kreeg ik een flinke klap in mijn gezicht. Het was WAARRUUUUM, niet normaal. Na even wachtten en wennen aan de warmte werden we opgehaald door onze huisbaas. Hij zag er totaaal anders uit dan ik verwachtte. Knettergek, maar een man met een klein hartje. Daar zitten we wel goed. In de auto naar huis kwam er ergens ver in mijn hoofd op waar ik aan begonnen was, en toen we eenmaal bij ons huis aangekomen waren, kreeg ik een dipje. Waarom wilde ik ook alweer graag vier maanden naar Curaçao?? Wat ik zag was totaaal niet wat ik mij van Curaçao voorstelde. Ik zag geen mooie witte stranden en palmbomen, maar krotten en armoede. Gelukkig was ik niet de enige en deelden we met de meiden hetzelfde gevoel. Ons huis was bloedheet en stonk ontzettend. Na een flinke schoonmaakbeurt en 5 liter zweet te zijn verloren kwam er een antiliaanse vrouw bij ons thuis om een auto te verhuren. De auto deed het prima zei ze en we konden voor een mooi prijsje bij haar deze auto huren. Echter bleek al na een paar dagen dat de uitlaat los hing, de versnelling niet in zijn één wilde en de auto geen enkele vering heeft waardoor bij elke drempel bijna stil moeten staan. Maar hij rijdt en brengt ons (tot nu toe) nog overal naar toe. Maar een nieuwe zou geen overbodige luxe zijn ;)

Onze eerste dag hadden we een flinke jetlag. Het tijdsverschil met Nederland is zes uur en aangezien wij terug in de tijd vlogen (jaaajaa supervet) duurde onze dag zes uur langer. Ik wilde die avond zo lang mogelijk opblijven om snel van die jetlag af te komen maar al gauw kon ik mijn ogen niet meer open houden. Eenmaal in bed was slapen nog moeilijker dan ik dacht vanwege de warmte. Toen ik de volgende ochtend wakker werd waren mijn benen vergelijkbaar met de himalaya, zoveel muggenbulten. Na een goed ontbijtje en al onze spulletje een plekje te hebben gegeven zijn we op zoek gegaan naar het mooie aan het eiland. Ver zoeken hoefden we niet want nog geen 300 meter verderop is de blauwe zee. We reden richting het strand en ik keek mijn ogen uit (in positieve zin) Wat was het water blauw en het strand wit, en dan heb ik het nog niet over de palmbomen. Het uitzicht was geweldig. Dit hadden wij echt even nodig. Die gedachte wat ik hier deed van de dag ervoor was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was heeeerlijk op het strand. Het was nog steeds erg warm maar de wind op het strand maakt dat het echt prima vertoeven is. Wat hebben we genoten (en genieten we nog iedere dag). Die avond gingen we met zijn allen (de meiden) uit eten in Punda. We hadden van onze huisgenoten een leuk adresje gekregen wat heel makkelijk te vinden was. Dat kon niet fout gaan. Je raadt het natuurlijk al!! Wij kwamen aan de andere kant van het eiland uit, maarrrr de aanhouder wint. Na een sightseeing in het donker hebben we het gevonden en heerlijk gegeten.

Na een paar dagen wennen, bijkomen, het uitgaansleven verkennen, nog meer uitrusten en genieten, was onze eerste stagedag aangebroken. We hadden inmiddels al veel rondgereden op het eiland maar weer kregen wij het voor elkaar om te verdwalen. Na een aantal rondje gereden te hebben besloten we voor het stoplicht de weg te vragen aan de auto die naast ons stond. Deze man kon ons moeilijk de weg uitleggen in het Nederlands, maar seinde toen het stoplicht op groen ging dat we achter hem aan moesten rijden. En daar gingen we, richting onze school (hoopten wij). We leken totaal uit de richting te zijn, maar hebben het uiteindelijk gevonden.

Op de school waar wij therapie gaan geven en waar wij onze minor-opdracht uit gaan voeren, werden wij hartelijk ontvangen. De directrice was ontzettend blij met onze komst en we werden direct voorgesteld aan de docenten en kinderen. De school heeft naast reguliere lessen weinig therapie-ondersteuning voor de kinderen. De problematiek is er echter niet minder om dan in Nederland. Die week daarop zijn we begonnen met observeren en al gauw werd zichtbaar waarom de docenten zo blij zijn dat wij ze komen helpen. We hebben in overleg met de docenten bepaald welke kinderen therapie van ons zullen krijgen en zijn deze week gestart met de intake gesprekken.
Dit viel mij echt erg tegen vanwege de verschillende talen. Het lukt mij maar niet om dat papiaments onder de knie te krijgen en veel kinderen kunnen geen Nederlands waardoor de communicatie soms stroef verloopt. Ondanks de problemen van de kinderen zijn het stuk voor stuk schatjes en worden we iedere ochtend plat geknuffeld door de kinderen. Kortom een zeer gemoedelijke school waar wij ons de komende vier maanden niet hoeven te vervelen.

De scholen hier beginnen eerder dan in Nederland, maar stoppen ook eerder vanwege de warmte. Ideaal want wij zijn iedere dag om half één weer klaar en kunnen dan een heerlijke duik in het water nemen en als het weer een beetje is afgekoeld (echt afkoelen doet het hier niet, want ‘s nachts is het ook 27 graden) een potje beachvolleyen.

Nou ben ik nog een ding van het leven hier vergeten, en niet de minst belangrijke namelijk het uitgaansleven. Ik heb nog nooit zoveeeeel gedanst in twee weken. Het is hier iedere avond ergens anders feest en overal wordt flink gedanst, tot spierpijn aan toe. Het lijkt alsof de antilianen gemaakt zijn om te dansen. En jaa ook ik heb er aan moeten geloven om een dansje te wagen met een local. Zelfs mijn heupjes kwamen in beweging :D

Nouu dit waren in vogelvlucht mijn eerste weken. Genoeg verteld, het is tijd voor weeeekend!

Tot mijn volgende verhaal ;)

Ayooooooooo